Hoe Chris beter in haar vel kwam te zitten

“Ik ben een ander mens”, zegt Chris (56). “Heel anders dan elf jaar geleden, toen ik Els van het buurtteam ontmoette. Niet alleen was ik toen veel zwaarder. Ik was ook gestrest, angstig en ongelukkig.” Met Els en haar collega’s werkte Chris aan oplossingen hiervoor – van sport tot schuldsanering. “Ik heb geleerd om beter voor mezelf te zorgen.”

“Ik probeer voor iedereen klaar te staan. Voor mijn moeder, bijvoorbeeld, die hartpatiënt is. Voor mijn tante, die haar huishouden niet meer alleen kan draaien. Voor mijn geliefde, die in de terminale fase zit van een ernstige longziekte. En voor één van mijn dochters en haar zoontje, die beiden autisme hebben en bij ons in huis wonen. Ik help haar mee in de opvoeding. En kleinkinderen van mijn andere dochters probeer ik op tijd te waarschuwen voor drugs en onveilige seks. Misschien is dat laatste onnodig of voorbarig. Maar ik wil niet dat het misgaat met hen zoals het vroeger misging met mij.”

Witbrood met jus
“Ik was als tiener verslaafd aan harddrugs. Ik kreeg op mijn vijftiende mijn eerste kind. En ik had steeds gewelddadige vriendjes, waardoor ik mijn vertrouwen in mannen verloor. De man met wie ik op mijn negentiende trouwde, nam dat gevoel niet bepaald weg. Hij bleef bijvoorbeeld maar zeggen dat ik te dik was. Daarom stopte ik overdag met eten. Alleen had ik dan ’s nachts zó’n honger dat ik stiekem uit bed ging en met stukjes witbrood hele pannen jus leeg at. Ik wist niet wat gezond eten inhield. En ik bewoog veel te weinig: ik voelde me zo slecht over mezelf dat ik het huis niet meer uit durfde.”
 
“Het ging steeds minder goed met me – geestelijk en lichamelijk. Mijn huisarts vertelde me dat ik suikerziekte had en gevaarlijk veel cholesterol in mijn bloed. Maar ik dacht: ‘Ach, dan slib ik maar dicht.’ Tot ik op een dag zag hoe schadelijk mijn huwelijk ook voor mijn dochters was. Dit was geen huishouden om kinderen in op te voeden. Ik besloot te scheiden. Mijn ex wilde dat niet, dreigde me van alles aan te doen, maar ik hield voet bij stuk. Die keus voor mijzelf en mijn kinderen liet me zien hoe sterk ik was. En vanuit dat besef, vanuit mijn vechtlust, zet ik nog altijd stappen vooruit. Met hulp van het buurtteam.”

Welkom en veilig
“Mijn eerste kennismaking met Buurtteam Amsterdam was in de Voedselbank. Daar raakte ik aan de praat met Els. Ze was zo aardig en geïnteresseerd dat ik haar eerlijk over mezelf vertelde. Ook over mijn financiële problemen. Want ik was in de schulden geraakt. Onder andere door de scheiding. En doordat ik me zó schuldig voelde richting mijn kinderen en kleinkinderen, zó graag wilde dat het hen nooit meer aan iets zou ontbreken, kocht ik alles wat ze vroegen. Ook al kon ik daardoor niet alle vaste lasten betalen. Els luisterde goed en nodigde me uit om vaker met haar te praten. Sindsdien spreken we elkaar geregeld.”

“Dat doen we soms bij mij thuis, maar ook vaak bij het buurtteam. Daar voel ik me altijd welkom, veilig en geaccepteerd. Iedereen neemt er de tijd voor je. Door te praten heb ik mezelf beter leren kennen. Zo weet ik nu bijvoorbeeld dat ik niet alleen graag voor mijn naasten zorg, maar ook de neiging heb mijzelf weg te cijferen. En dat dit het moeilijk maakt overeind te blijven. Dankzij Els heb ik geleerd om beter voor mezelf te zorgen. Daar houdt ze me tot op de dag van vandaag scherp op. En via haar heb ik veel steun gevonden in buurtteam-trainingen en -medewerkers.”

Gouden medaille
“Van één van Els’ collega’s kreeg ik bijvoorbeeld schuldhulpverlening. Inmiddels ben ik schuldenvrij. En dat scheelt veel stress, dus dat wil ik zo houden. Wat ik in de buurtteam-training ‘Op Eigen Kracht’ geleerd heb, helpt daar erg bij. Ik weet nu bijvoorbeeld hoe ik overzicht hou over mijn administratie en financiën, hoe ik kan besparen, hoe ik mijn energiekosten omlaag breng en waar ik terechtkan voor hulp en gratis activiteiten. Ook andere onderwerpen in die training vond ik supernuttig. Hoe kun je goedkoop én gezond eten? Hoe ga je om met stress? En hoe kom je voor jezelf op; hoe zeg je bijvoorbeeld ‘nee’?”

“Toen ik ‘Op Eigen Kracht’ afrondde kreeg ik niet alleen een certificaat, zoals iedereen. Els gaf me ook de gouden medaille die zij als ultraloopster had gewonnen op een wereldkampioenschap. Omdat ze zo trots op me was, zei ze. Ik krijg er nog tranen van. Ook omdat het juist door háár aansporingen is dat ik meer ben gaan bewegen, elke week zwem, vijftien kilo lichter ben, gezonder eet en meer durf, zoals met het ov reizen, nieuwe mensen leren kennen en tijd voor mezelf nemen. Zo ga ik soms wat dagen naar mijn dochter die een huis buiten de stad heeft. Daar hoef ik dan even helemaal niets.”
 
Goed doorkomen
“Rust nemen en opladen is nodig, weet ik nu. Want het is best veel, alle zorgtaken die ik heb. En er komt nog een zware tijd aan. Ik weet dat mijn moeder er niet lang meer zal zijn. En ook mijn geliefde zal binnenkort overlijden. Hij is een jeugdvriendje van wie ik altijd ben blijven houden en met wie ik enkele jaren geleden weer contact kreeg. We hebben het korte tijd hartstikke fijn gehad. Tot hij te ziek werd. Het is vreselijk om hem nu te zien lijden en straks te moeten missen. Maar ik weet dat ik zelfs deze periode goed door zal komen. Omdat het buurtteam er is als ik het nodig heb. Omdat Els in me gelooft. En omdat ik dat nu zelf ook doe.”