“Leuk is het niet. Maar wel nodig.” Zo beschrijft Danny (23) het schuldhulptraject dat hij eind vorig jaar bij Buurtteam Amsterdam Zuid begon. Hij koos daar zelf voor. “Ik wil per se schuldenvrij worden, een financiële buffer krijgen, beter met geld om leren gaan. Zeker omdat ik net vader ben geworden. Ik wil mijn zoontje alles kunnen geven wat hij nodig heeft.”
“Hoeveel schulden ik heb? Dat ben ik nog op een rij aan het zetten. Samen met Anna, één van de schuldhulpverleners van Buurtteam Amsterdam Zuid. We werken nu zo’n drie maanden aan dat overzicht en zijn bijna klaar. Dat klinkt misschien lang, maar er zijn nu eenmaal veel organisaties waarbij ik de afgelopen jaren een betalingsachterstand heb gehad. Ik weet ook niet precies meer welke partijen ik welke bedragen schuldig ben. En we checken dat natuurlijk bij hen, maar niet alle bedrijven en overheidsinstanties reageren even snel.”
Stabiel inkomen
“Mijn totale schuld zal op zo’n tienduizend euro uitkomen. Méér dan ik had verwacht toen ik bij het buurtteam aanklopte. Maar wel een bedrag dat ik in een paar jaar kan terugbetalen. Zeker omdat ik een vast inkomen heb. Ik ben vakkenvuller bij een supermarkt. Dat geeft me in elk geval de financiële stabiliteit om schulden af te lossen, vaste lasten te betalen en voor mijn kind te zorgen. Die stabiliteit ontbrak in mijn vorige werk. Als teamleider bij ’een pizza-bezorger werd ik de ene week vaker ingeschakeld dan de andere. En verdiende ik dus telkens iets anders.”
“Dat ik vorig jaar vader werd, was een belangrijke reden om een stabieler inkomen te zoeken. Én om professionele hulp te vinden voor mijn schulden. Ik dacht zelf niet meteen aan het buurtteam. Hoe ik er dan toch terechtkwam? Ik heb sinds mijn tiende in de jeugdzorg gezeten en word nog begeleid door jeugdzorgorganisatie Levvel. Zij brachten me in contact met Anna. Ik vond haar meteen professioneel en benaderbaar. Ze luisterde goed, begreep wat nodig was en stelde zich heel betrokken op. Ze wilde me echt helpen.”
Alles afbetaald
“Volgens Anna kan ik binnen een jaar schuldenvrij zijn. Tenminste, als ik me puur richt op schulden aflossen. Dat is de snelle weg, zegt ze. Niet de meest verantwoorde. Haar advies is dat ik ook beter leer omgaan met geld en een spaarpotje aanleg. Dan ben ik wel een jaar langer bezig met aflossen, maar is het risico kleiner dat ik weer in de problemen kom. Ze hamert er ook op mijn leven zo stabiel mogelijk te maken, of het nu gaat om werk of privé. Kennelijk is de kans op schulden groter als er op die vlakken iets wankelt of wegvalt.”
“Anna heeft voor mij ook de Kredietbank benaderd. Die neemt mijn schulden over zodra we ze helemaal in kaart hebben. Dat betekent dat de Kredietbank dan met mijn schuldeisers gaat onderhandelen over een afbetalingsregeling. Dat ik die bank daarna een vast bedrag per maand betaal. En dat zij dit geld weer verdeelt over de schuldeisers – tot alles afbetaald is. Deze ‘schuldregeling’ duurt twee jaar en gaat dus nog beginnen. Ondertussen zit ik bij vrijwilligersorganisatie Humanitas in budgetbeheer. Dat is bij mij een voorwaarde voor die schuldregeling, maar ik wilde het sowieso al.”
Nuttige lessen
“Budgetbeheer houdt in dat Humanitas bepaalt wat er gebeurt met mijn inkomen. Dat er een flink bedrag per maand naar mijn spaarrekening gaat. Dat mijn vaste lasten betaald worden. En dat ik 70 euro per week krijg om zelf dingen te kopen, zoals boodschappen, kleren en spullen voor mijn zoontje. Waarom ik dit beheer sowieso wilde? Omdat ik mezelf tijdelijk hoopte te beschermen – tegen mezelf. Zo heb ik de neiging om impulsief dingen te kopen. En om te vergeten dat ik vaste lasten heb en dus niet al het geld op mijn rekening meteen kan gebruiken.”
“Rondkomen met 70 euro per week is lastig, maar kan net. Anna helpt me gemotiveerd te blijven. En gelukkig krijg ik steun van mijn vriendin, moeder en broertje. Als ik op de laatste dag van de week toch geen geld meer heb, mag ik bijvoorbeeld mee-eten. Maar ze geven me geen wekelijkse financiële bijdrage. Ze weten dat ik dan niet leer wat ik móét leren. Bijvoorbeeld om, voordat ik iets koop, altijd te bedenken of ik het nodig heb. Of ik het echt wil. En of ik na aankoop genoeg geld overhoud voor andere dingen. Voor mij is dat een nieuwe manier van denken.”
Gespreid betalen
“Ik kocht tot mijn achttiende bijna nooit iets. Daar hadden we thuis het geld niet voor. En in de jeugdzorg krijg je ook maar een paar euro zakgeld. Ik oefende dus nauwelijks met inkomsten en uitgaven. En ik kreeg daar ook geen tips over. Dat is geen excuus: ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn schulden. Maar het verklaart wel deels waarom het zo mis kon gaan. Ik leer nu pas om mijn neiging tot impulsaankopen te onderdrukken. Om alleen iets te kopen als ik er geld voor heb – en als het echt gebruikt, opgegeten of opgedronken wordt.”
“De stress die je voelt als je schulden hebt, wens ik niemand toe. Ik was op een gegeven moment gewoon bang om de brievenbus te openen, kon geen oplossingen meer bedenken en keek amper nog vooruit. Toen ik een tandartsrekening van honderden euro’s kreeg, dácht ik niet eens aan gespreid betalen. Ik ben blij dat ik door de geboorte van mijn zoontje wakker geschud ben. Ik wil per se een goed voorbeeld voor hem zijn en hem alles geven wat hij nodig heeft. Daarvoor moet ik uit de financiële problemen komen – en blijven.”
Beter leven
“Natuurlijk, leuk is het niet om geen controle te hebben over je eigen geld. Om elk dubbeltje te moeten omdraaien. En om iets te moeten leren wat de meeste mensen al kunnen: verstandig omgaan met geld. Maar het is wel nodig. En het werkt! Vroeger was ik na een halve maand blut en kon ik nauwelijks verder kijken dan de volgende dag. Nu heb ik elke week geld, heb ik al flink gespaard en durf ik weer te dromen. Over een nieuwe baan. Over een nieuw huis. Over samenwonen met mijn vriendin en zoon.”
“Nee, ik schaam me niet dat ik schuldhulp krijg. Ik ben er juist trots op dat ik daarvoor gekozen heb. Dat ik werk aan een beter leven. En dat dit lukt!”
Contact