‘Ik vraag liever geen hulp van organisaties’, zegt Lisa Barends. ‘Maar nu kon het niet anders.’ De 72-jarige kankerpatiënte wilde vorig jaar de benedenwoning van haar overleden zus overnemen. ‘Ik ben slecht ter been, beroerd van de chemo en afhankelijk van familie die daar tegenover woont.’ Allerlei wet- en regelgeving stond in de weg. ‘Tot we het buurtteam inschakelden.’
‘Het was vreselijk’, vertelt Lisa. ‘Mijn zus kon van de ene op de andere dag niet meer lopen. Nierkanker had haar bekken kapotgemaakt. Van haar huisbaas mocht ze naar een lege benedenwoning voor mindervalide mensen. Ze had daar wel een “mindervalide-indicatie” voor nodig en kreeg die binnen een week, waarna ze de woning helemaal rolstoelvriendelijk maakte. Lang kon ze er helaas niet van genieten: de kanker verspreidde zich te snel.’ Zo verloor Lisa haar zus – in dezelfde periode waarin ze ook afscheid moest nemen van haar zwager, beste vriendin én echtgenoot. ‘Terwijl ik zelf al twaalf jaar een agressieve vorm van kanker heb. Ik dacht altijd dat ik als eerste zou gaan!’
Vuiltje aan de lucht
Na het overlijden van haar zus sprak de huisbaas Lisa aan. Wilde zij de huurwoning op de begane grond misschien overnemen? ‘Hij wist hoe ziek ik me vaak voel door de dagelijkse chemo. Dat ik slecht loop, moeilijk adem, snel omval. En dat mijn andere zus – Meri, die voor me zorgt sinds mijn man is overleden – aan de overkant van dit huis woont.’ Het was een flinke stap om haar oude, ongelijkvloerse woning te verlaten; ze had er ruim veertig jaar herinneringen. Maar ze zei ‘ja’. ‘Hier zou het beter zijn voor mijn gezondheid, dacht ik. En ik zou hier vast ook de rust vinden om eindelijk te rouwen om alle geliefden die ik was verloren.’ Maar het liep anders.
Aanvankelijk leek er geen vuiltje aan de lucht. ‘Ik dacht snel in het huis te kunnen, want had in 2013 al een indicatie gekregen voor een mindervalidewoning. Maar die indicatie bleek verlopen. Ik had geen idee dat dit kón!’ Meri hielp haar bij het aanvragen van een nieuwe indicatie, maar de zussen stuitten op de ene na de andere hindernis in wet- en regelgeving. Na hulp te hebben gevraagd van de lokale Ombudsman, kreeg Lisa uiteindelijk toch haar indicatie. Alleen bleek deze toen opeens niet meer voldoende: het huis was inmiddels bestemd voor rolstoelgebruikers. Nu werd het Lisa te veel. Ze raakte in paniek, begon symptomen te krijgen van de burn-out waar ze nog altijd in zit.’
Gelukkig als ze danste
‘Meri hielp me uit mijn moedeloosheid. Zij werd extra strijdbaar – en dat werkte aanstekelijk. Ze belde een advocate, schreef het lokale bestuur én vroeg het buurtteam om hulp, op advies van de Ombudsman.’ Meri is zelf ambtenaar, vertelt Lisa. ‘Zij weet dat burgers soms vastlopen in regels en dat de menselijk maat bij overheidsorganisaties wel eens uit het zicht raakt. Daar heeft ze nooit goed tegen gekund.’ Bij het buurtteam voelden de zussen zich direct gehoord. ‘We hadden een goed gesprek met een heel aardige en kordate mevrouw. Zij nam de tijd, luisterde uitstekend en begreep de situatie goed. Daarna stelde ze samen met ons een plan op.’
De eerste stap van dat plan lag bij Lisa. ‘Ik moest een rolstoel aanvragen én een indicatie voor een rolstoelwoning. Dat had ik tot dan toe steeds uitgesteld, tegen het advies van de oncoloog in. Ik wist dat een rolstoel nodig was, maar vond dat altijd een te grote stap; nóg verder weg van de vrouw die ik ooit was, die gelukkig was als ze danste en moeiteloos een been in haar nek kon leggen.’ Na de aanvragen zette het buurtteam zijn interne ‘doorbraakteam’ op de zaak. ‘Dit helpt mensen die vastlopen in bureaucratie, zoals ik. En het zorgde dat mijn aanvragen met spoed op de juiste plek terechtkwamen. Ik weet niet hóé ze het gedaan hebben. Maar mijn aanvragen waren ongelooflijk snel akkoord. Zo fijn!’
Strijdbaar voor anderen
Met haar nieuwe indicatie kon Lisa vorige maand eindelijk de benedenwoning in. En al kostte het behoorlijk wat tijd en moeite, ze prijst zich gelukkig. ‘Mede dankzij het buurtteam heb ik nu een rolstoelwoning in mijn eigen buurt. Veel mensen hebben die mogelijkheid niet. Ouderen die al hun hele leven in de ene wijk wonen, moeten door een tekort aan rolstoelwoningen vaak naar een heel andere wijk – puur omdat ze niet meer kunnen lopen! Soms betekent die ontworteling de genadeklap voor hen. Vreselijk toch?’ Zodra ze wat bijgekomen is, wil Lisa zich daarom inspannen voor extra rolstoelwoningen in de stad. Samen met Meri. ‘We blijven strijdbaar. Maar nu voor anderen!’
Contact