Hoe Xoese weer vertrouwen kreeg in de toekomst

Ze was met haar dochter uit Ghana vertrokken en nu al maanden in Nederland. Maar de mooie toekomst waarop Xoese gehoopt had, leek verder weg dan ooit. Zo had ze geen verblijfsvergunning of inkomen. En wist ze niet hoe lang ze nog in hun huis konden blijven. “Gelukkig kwamen we in contact met Buurtteam Amsterdam Oost. Ik weet niet wat er anders van ons was geworden.”

“Mijn dochter Ashantee en ik waren nog nooit in Amsterdam geweest. Maar we hadden er veel goeds over gehoord. Mijn man, Ashantees vader, had er vaak over verteld. Hij was Ghanees-Nederlands en al zeker 35 jaar Amsterdammer. Hij nam wanneer hij kon het vliegtuig om ons te bezoeken. En was hij in Nederland? Dan hielden we contact via beeldbellen. Zo zagen we elkaar toch dagelijks. Heel fijn, maar natuurlijk leefden we nog liever écht samen. In 2021, toen Ashantee tien was, maakten mijn man en ik daar een plan voor. Een goed plan, al zou het allemaal heel anders lopen.”

Huis zonder meubels
“We zouden datzelfde jaar nog met z’n allen in Amsterdam gaan wonen, besloten we. Vooral omdat Ashantee – die een Ghanese en Nederlandse nationaliteit heeft – hier meer kansen zou hebben. Bovendien: hij had hier werk en een huurwoning. Wat waren Ashantee en ik blij toen hij ons kwam halen! Maar die vreugde duurde niet lang. Hij was nog maar net in Ghana aangekomen of hij stierf. Een astma-aanval, zeiden de dokters. De schok was enorm. Maar ik kon me daar niet in verliezen. Ik moest snel een keuze maken: de vliegtickets naar Nederland vergeten of tóch op reis – maar dan alleen met mijn dochter.”

“Het was 2021 toen we aankwamen op Schiphol. Ik vond de kou fijn, de stad prachtig en de mensen aardig. Mijn zwager, die ook in Amsterdam woonde, haalde ons van het vliegveld en bracht ons naar het huis van mijn echtgenoot. Daar moesten we even slikken. Mijn man had wel verteld dat er nog van alles moest gebeuren aan de inrichting; dat zouden we allemaal samen regelen. Maar ik had niet verwacht dat hij bijna geen meubels zou hebben. Het huurhuis was zo goed als leeg. Voor Ashantee stond er bijvoorbeeld alleen een spiraalbed in haar kamer. En we hadden geen geld voor meubels.”

Mogelijke oplossingen
“De maanden gingen voorbij. Ons toeristenvisum verliep. En ik wist niet wat te doen. Terug naar Ghana wilde ik niet: Ashantees toekomst moest en zou hier liggen. Maar we konden zo ook niet doorgaan, zonder meubels, zonder inkomen, zonder werk en zonder school voor mijn dochter. Bovendien wist ik niet hoe lang de huur nog automatisch afgeschreven zou worden van de rekening van mijn man. Mijn zwager had het niet breed en moest zijn eigen gezin onderhouden, dus financieel kon hij ons niet bijstaan. Maar hij zorgde wel dat we te eten hadden. En ging op zoek naar een partij die ons kon helpen.”

“Bij Buurtteam Amsterdam Oost vond hij iemand die mee wilde denken: Louise. Zij had zelf ooit enkele jaren in Ghana gewoond, vertelde ze me later. En ze vond lastige casussen vaak het interessantst – zeker als er meerdere vraagstukken tegelijk waren en er een kind bij betrokken was. Daarom trok onze situatie haar aandacht. We spraken met haar en ze luisterde goed naar ons verhaal. Ze dacht in mogelijkheden en vond samen met haar collega Jasmine de ene na de andere oplossing. Zo zorgden ze dat we gratis meubels en matrassen kregen. Daardoor heeft Ashantee nu een heel fijne eigen kamer.”

Legaal in Nederland
“Louise en Jasmine hielpen ons ook aan tegoedbonnen, bijvoorbeeld voor de voedselbank. Vervolgens ontdekten ze dat Ashantee en ik recht hadden op een nabestaandenpensioen en hielpen ze ons dat pensioen aan te vragen. Daarmee kunnen we nu rondkomen en bijvoorbeeld de huur betalen. Al voordat we dit pensioen kregen, had Louise trouwens contact opgenomen met de woningcorporatie. Ze was bang dat die het huis vrij zou maken voor een nieuwe huurder. De woningcorporatie toonde dankzij haar uitleg begrip voor onze situatie en gaf ons de tijd om onze zaken op orde te krijgen.”

“Via het buurtteam kwamen we in contact met een goede advocaat. Die hielp ons aan de papieren om legaal in Nederland te zijn. Ashantee kreeg deze vrij snel, omdat zij officieel Nederlands is. En daarna kon ik een Chavez-verblijfsvergunning aanvragen, bedoeld voor ouders van minderjarigen die legaal in Nederland zijn. Ik kreeg de vergunning in februari en mag nu in elk geval blijven tot Ashantee 18 is. Maar ik heb de IND wel meteen gevraagd om ‘Chavez’ om te zetten naar een permanente verblijfsvergunning. Die mogelijkheid is er als je de aanvraag snel doet. Ik heb goede hoop dat het gaat lukken!”

Dokter of hulpverlener
“Ashantee wil nooit meer terug naar Ghana, zegt ze. En ook ik wil hier blijven. Ik ben nu nog Nederlands aan het leren en ga binnenkort werk zoeken. Ik kan goed naaien en kleren verstellen; misschien kan ik daar iets mee! Ashantee leerde de taal trouwens in een maand. Ze is superslim en studeert hard. Ze zit op een basisschool die Louise ons aanraadde en haalt hoge cijfers. Later als ze groot is wil ze mensen helpen, zegt ze. Als dokter bijvoorbeeld. Of als hulpverlener, zoals Louise en Jasmine. Zij zijn rolmodellen voor haar. Logisch ook: zonder hen hadden we het hier niet gered. Zij gaven ons het vertrouwen in de toekomst terug.”